8 april 2017 Een dag vol verrassingen

Mauricio was er al even voor 9. We wilden net geld gaan halen en hij ging mee. Terwijl Walter zijn best doet om te communiceren met het apparaat vertelt Mauricio tussen neus en lippen door aan Paola dat we om 11 uur een ontmoeting hebben met een delegatie bij de ICBF, de kinderbescherming. Met o.a. de pleegmoeder van Paola en Alejo. Daar hadden we niet op gerekend en eigenlijk ook niet om gevraagd. Maar wel speciaal. 

Onderweg naar Zipaquira, een rit van zo'n 2 uur door het mega drukke Bogota, vertelt Mauricio van alles. Dat, nu eindelijk de strijd met de guirilla's is gestreden, men steeds meer ziet wat een corruptie er is. Dat men dat niet meer pikt. Ondertussen doet iedereen er aan mee, dat dan nog wel. Verder is het onderwijs alleen gratis voor de allerarmsten. De rest betaald de hoofdprijs. 

Bogota is een stad met 8 miljoen inwoners, in het zuiden de arme bevolking en in het noorden  de rijke bevolking. Wij zitten nu precies in het centrum.

Aangekomen in Zipaquira gaan we eerst naar een supermarkt. We hebben vergeten de nnodige presentjes mee te nemen. Niets doosje chocola, maar chocolade koekjes.direct maar 4 doosjes meegenomen, je weet maar nooit.

We worden opgewacht door de defensora. Deze dame heeft 18 jaar geleden de kinderen aan ons overgedragen. Zij wist dat nog wel, wij herkenden haar niet. Na een poos gekeken te hebben naar Mauricio en de defensora vroegen wij ons af wat er nu verder ging gebeuren, maar men was op zoek naar ons dossier. Nog steeds geen pleegmoeder te bekennen, ze zou om 11 uur er zijn. Maar Mauricio had ons al verteld dat in Colombia alles morgen gebeurt.

En eindelijk, daar was het dossier. Met veel meer informatie dan we al hebben. Dat is wel heel erg mooi, zeker omdat er direct alles gekopieerd wordt voor ons. Daar zijn weverg blij mee.

Uiteindelijk kwam om 12 uur ook de pleegmoeder. Vooral Paola is daar erg blij mee. Deze dame kon ons eigenlijk niets vertellen, wel had ze een foto bij zich. Deze is nu in ons bezit. Na de nodige foto's gemaakt te hebben zijn we weg gegaan. Op naar Ubaté.

Ubaté is de geboorteplaats een dorp over de bergen. Een weg vol kuilen, gaten, langzaam rijdende vrachtwagens en idioten die overal inhalen. Het verkeer is hier sowieso een uitdaging. Er staan snekheidsborden langs de weg, maar niemand die enig idee heeft waarvoor. Datzelfde geldt  voor de strepen op de weg. Een lachertje. Iedere milimeter wegdek wordt gebruikt. Als er 3 auto's naast elkaar kunnen gaan er geen 2. Misschien past er nog een motor tussen? Alleen voor rood licht is er wat ontzag. Zo gauw deze op groen springt wordt er luid getoetert.

Na een uur waren we in Ubaté. Eerst lunchen, wat dat wordt niet overgeslagen. Warm wel te verstaan.Mauricio vertelde over zijn pogingen om iets meer te weten te komen over bio-moeder. Hij wilde ons meenemen naar een kantoor dat id kaarten uitgeeft. Dat betekent dat ze nog leeft. We mochten een foto van haar zien maar geen foto daarvan maken. Dat was een hele verrassing. We hebben nog nooit een foto gezien,

Toen we er waren bleek dat we toch een foto van haar id mochten maken. Dat is op dit moment het hoogst haalbare en we zijn er erg blij mee. Voor ons is er geen twijffel. Zowel Paola als Alejo lijkt op haar.

Na een lange lange rit weer terug, het verkeer stond moervast, waren we kapot. Paola is direct gaan slapen, wij lagen er ook vroeg in.