12 april. Citytour Medellin

Vanmorgen werden we om 9 uur gehaald door Rogier, een man uit Nijmegen. Hij was onze gids vandaag. We zitten in ons hotel in 1 van de buitenwijken van Medellin. We hadden de keus, of met de taxi of met de metro naar het centrum. We kozen voor de metro. Dan weten we tenminste waar die is. Gisteren zijn we in de omgeving van het hotel gebleven namelijk. Medellin heeft een metro, Bogota nog steeds niet. Even voor het beeld, er rijden geen treinen in Colombia. Slechts 1 langs de Caribische kust. Ooit waren ze er wel, maar degene die verantwoordelijk was voor het onderhoud van de rails is er met het geld vandoor. We begonnen op een plein waar een woud van verlichting staat . Toen eenmaal het tijdperk van Pablo Escobar voorbij was zijn de inwoners van Medellin hard aan het werk gegaan om de stad veiliger te maken. Het plein waar jaarlijks een paar 100 doden vielen werd ontruimd en er bleven slechts 2 pakhuizen over en heel veel verlichting. Die pakhuizen waren nog uit de tijd van de textiel industrie en zijn gerenoveerd. Daarvandaan zijn we verder gegaan. Op een plein staan hele grote beelden van Botero, een kunstenaar die deze beelden aan de stad heeft geschonken. Van brons en ze blijven staan. De inwoners zijn trotse mensen die blij zijn dat het zo goed gaat met de stad. In de jaren 80-90 wilde niemand in Medelin blijven, nu is het de stad waar juist veel mensen willen komen. Op een ander plein stond een grote vogel van Botero. Tijdens een concert is die opgeblazen wat 20 mensen het leven heeft gekost. Opgeëist door zowel de FARC als door de paramilitairen . Uiteindelijk weet niemand wie het heeft gedaan maar de burgemeester heeft Botero om een kopie gevraagd en gekregen. Zo laten ze zien: je krijgt ons niet klein. We zijn met de metrocable naar Santa Domingo gegaan. Een wijk waar in de jaren 80-90 de bendes elkaar afslachten. Nu, door oa dit openbaar vervoer is het een veel  betere wijk geworden waar mensen hun best doen om zich te verbeteren. Dat is een beetje dubbel want heel Colombia deelt zijn wijken in in klassen. Klasse 1 en 2 zijn de armste klassen. Daar is ook gas en licht goedkoper. Wordt jouw wijk opgeschaald dan betaal je meer maar je verdient nog steeds niet veel. Er is nog steeds een hele grote groep Colombianen die niet meer verdiend dan 400 euro en de huur bedraagt 200 euro. Deze mensen hebben dus niets. Soms sparen ze voor een ritje met de metrocable en blijven er dan een paar rondes inzitten. Vorig jaar is er een referendum geweest over het vredesakkoord met de Farc. Vorige week vertelde onze Bogotaanse gids dat hij voor de vrede heeft gestemd. Evenals heel veel rijke mensen. Deze mensen vinden dat zij het grootste slachtoffer zijn geweest van de Farc en willen dat het nu stopt. Niemand hoeft mee te maken wat zij hebben meegemaakt. En daar hebben ze gelijk in. Vandaag vertelde Rogier dat hij tegen was. En met hem veel arme  mensen, omdat de mensen van de Farc allemaal een mooi huis krijgen, geen straf en toegang tot de beste zorg. De arme mensen hebben nauwelijks toegang tot de zorg. Ondertussen is de belasting wel weer verhoogd. Niet te betalen voor hen. Trouwens ook zij hebben veel last van de Farc gehad. Kwamen er soms zomaar een paar potige mannen bij je aanbellen om te vertellen dat ze weten dat jouw zoon daar woont. Hij moest dan mee als kindsoldaat. Maar duidelijk is wel dat iedereen voor de vrede is. De manier waarop scheelt. 

Na de metrocable liet Rogier ons alleen. We hebben hem ons aangebroken pak stroopwafels meegegeven, daar was hij erg blij mee.

Wij zijn wat gaan eten en toen nog naar het Botero museum gegaan. Dat was erg leuk.

Toen we dat hadden gezien hebben we ons naar een winkelcentrum buiten Medellin laten brengen. Rogier wist waar we moesten zijn voor de voetbalshirts en die hebben we. Pfff wat een drukte om de stad uit te komen, en dat al om half 4. We troffen het met de chauffeur. Hij had de radio keihard staan met de Colombiaanse smartlappen er op. Compleet met een heel hoog accordeongehalte. Dat viel niet mee. 

Nu is het kwart voor 9, misschien nog een spelletje, misschien ook niet. Morgen gaan we paragliden.

Nog even voor HM, vakantie is altijd beter dan school, maar oh wat ben je blij dat voor jou school een normaal iets is. 

Voor de hele klas, er zijn hier helemaal geen kaartjes te koop, gelukkig kunnen jullie dit meelezen. 

Voor een paar collega's: niet doen, er gebeurt niets en ze kunnen het zelf. 

Hasta Luego