24 april 2017 Terug in Bogota

Ik moet beginnen met eeb rectificatie. Schreef ik de vorige keer over de boze Zweedse jongen en het meisje dat er niet heet of koud van werd. Volgens Alejo was de dame al de hele tijd zoals meiden soms kunnen zijn. Erg vervelend en wij zien het niet. Eigenlijk weten we allemaal wat Alejo bedoelt en dat dat soms het bloed onder je nagels vandaan kan halen. Dus: hij was boos en misschien was dat wel terecht.

Ondertussen zitten we weer in Bogota. Weer met het vliegtuig en het liep weer gesmeerd. Het is echt heerlijk om mee te maken dat je gewoon moet zorgen dat je klaar staat en de rest regelt zich vanzelf.

We zitten in het noorden van Bogota, het rijkere deel. Dat is aan alles te zien, maar uiteindelijk zijn er hier ook gewoon mensen en waar je ook bent in Colombia, wc papier moet in de prullenbak en niet in de wc. 

Het hotel is een zaken hotel, dat is niet echt leuk. Ongezellig vooral. Zeker na het heerlijke hotel Caribe in Cartagena.

Gisteren hebben we wat rond gelopen, wat herkennen we nog?  Met een beetje zoeken  vonden we de plek waar 18 jaar geleden ons hotel stond. Of hotel? Het was een groot huis waar allemaal adoptie gezinnen inzaten. Het is ondertussen afgebroken en er staat een groot appartementencomplex op. We wilden niet zo lang buiten blijven. Kan het als het donker is? Geen idee nog. Dus gewoon in het hotel gegeten en toen nog wat gekaart op de kamer.

Vanmorgen wisten we het wel. Een wandeling naar Unicentro. Jaren geleden het uitstapje van de dag. Een groot winkelcentrum met speelparadijsjes overal ertussen in. Hoe zou het er nu uit zien? Het is hier vandaan ruim een uur lopen, maar we hebben tijd zat. Allemaal een rugzak met was bij ons, er zou ook een wasserette zijn en niet alles ruikt meer naar roosjes.

Onderweg waren er echt wel herkenningspunten. Vooral de speeltuin waar we veel zijn geweest was herkenbaar. Veel speeltoestellen stonden er nog. De glijbaan niet meer. Toch wel gaaf.

Na de was te hebben afgegeven het Unicentro in. En ook daar herkenden we veel. Ook de speelparijdijsjes nog. Een Bellotritje die rond rijdt op een verdieping met nog steeds herkenbare Colombiaanse liedjes.

Een manicure was iets wat we nog niet hadden gedaan. Ik geloof zelfs dat ik dat nog nooit heb gedaan, dus voor zo'n 6 euro hebben Paola en ik onze handen onder handen laten nemen. Vijlen, olie, nagelriemen, scrubben,  creme en 4 keer lakken. Het ziet er nog steeds netjes uit, maar ik geef het nog geen dag. Heerlijk hoor, maar wat een gedoe om daar op te letten:-) 

In veel winkels zie je trouwens veel medewerkers en weinig klanten. Maar er staat niets leeg, Aleje heeft zich het 3e voetbalshirtje aangeschaft en verder is er bar weinig gekocht.

We hebben ons met de taxi weer terug laten brengen. Dat kost dan zo'n 3 euro.

Ondertussen weten we nog niets over Hogar Monseratte. Als het goed is horen we dat vanavond. We zijn ons wel aan het oriënteren op de zoutkathedraal in Zipaquira. Wat gaat ons dat kosten? Het reisburo doet het voor 160 euro, het hotel voor 70. Gaan we nog vragen aan Mauricio, informeren bij een reguliere taxi of met  de bus? We kijken nog even.